Het zou vandaag voor Barteld een nieuwe race worden in twee opzichten. Barteld ging vandaag voor het eerst een race doen over acht kilometer, waar vijf altijd de normale afstand voor hem was. Ook nieuw was dat hij dit samen ging doen in de vorm van een koppelrun. Hoewel Barteld eerst alleen zou gaan meedoen, kreeg hij van Kamiel enkele dagen voor de wedstrijd een uitnodiging om vandaag samen met hem te racen, omdat Jelte helaas ziek was geworden. Nu, dat wilde Barteld graag doen, met Kamiel samen het parcours af te leggen.
Het was naar Westerbork een kleine 70 kilometer met de auto. Omdat de wedstrijd om even voor tweeën begon, besloten we voor twaalven te vertrekken. De fietsen achterop de fietsendrager en Barteld met vaders en moeders richting het oosten. We vonden in Westerbork een geschikt plekje voor de auto en na de fietsen losgekoppeld te hebben, zijn we naar de start gereden.
In de sporthal stonden Kamiel met zijn moeder al te wachten in het donkerblauwe T-shirtje met daarop het witte nummer 694. Ook Imco was natuurlijk van de partij en meldde dat hij voor degenen die er om half twee nog waren, toch nog een kleine warming-up wilde houden. Alvorens de jongens met Imco meegingen, zette vaders Barteld nog even flink in de vaseline, tegen de kou. Het was nl. toch nog redelijk fris, ondanks de milde winter die we tot nu tot kennen.
Het gelegenheidskoppel Kamiel en Barteld volop in actie in de bossen van Westerbork
Het parcours van de koppelrun zou beginnen met een swing over, dus eerst in een touw omhoog om bovenin over de dwarsbalk te klauteren. Nu, dat zijn standaard oefeningen voor de doorgewinterde survivalaar, zoniet voor enkele enthousiaste beginnende deelnemers. Terwijl we op de start van onze jongens stonden te wachten, leken een drietal deelnemers in de startgroep ervoor, al te stranden bij de eerste hindernis. Je kon zien dat zij de techniek van de voetklem niet machtig waren.
Pas toen de vrijwilliger van dienst het touw voor hen beet hield, lukte het de resterende deelnemers na veel moeite de hindernis te slechten. Onze geoefende jongens brachten het er heel wat beter vanaf.
In een gevarieerd parcours liepen onze knapen als een echt koppel van hindernis naar hindernis. Vooraf hadden we hen de instructie meegegeven, als iemand sneller loopt dan de ander, altijd samen blijven, dus geen grote gaten laten vallen. Daar hielden ze zich voorbeeldig aan, ook omdat Kamiel en Barteld lopend aardig aan elkaar gewaagd waren. De hindernissen bestonden veelal uit klim- en klauteronderdelen en van waterpartijen was gezien de kou gelukkig weinig sprake. Ook waren er hindernissen bij, die voor onze knapen eigenlijk niet alleen te doen waren. Bij die onderdelen hielpen ze elkaar daarom erg goed en het gebeurde geregeld dat de één bij de ander op de schouders stond.
Door steeds fanatiek mee te fietsen was het voor de ouders een soort wedstrijd op zich. De fietsroute stond overigens keurig langs het parcours aangegeven, wat het voor ons een stuk gemakkelijker maakte. Kamiel en Barteld deden het heel goed, totdat zij bij een hindernis kwamen waar een grote wacht rij was ontstaan. Minder leuk hierbij was het, dat een koppel met achterstand, ineens met een hele grote voorsprong de race kon vervolgen. Blijkbaar was de volgorde van aankomst bij de hindernis, helaas niet dezelfde als de oefening zelf. Hier ging daarom kostbare tijd verloren, die zij later overigens weer op datzelfde koppel goed maakten.
Tegen het einde van de wedstrijde kwam ook Imco weer in beeld. Bij een zware oefening moest hij al zijn coachings-talent aanspreken om onze vermoeide helden hun weg te kunnen laten vervolgen. Al fietsend en Imco hardlopend hebben wij gezamenlijk de beide jongens tot de finish begeleid. Hier stond ook Kamiel zijn moeder en zo kon zij zien dat de jongens de ladder in klommen om een laatste ram tegen de bel te geven. Hierna kregen ze nog een lekkere kop bouillon en een fles energiedrank. Terwijl er door de heren gedoucht werd, deden wij een bakje “energie koffie”, hetgeen wij wel verdiend hadden. De organisatie was prima en met de uitslag, 42e van de 122 koppels, waren we ook dik tevreden. Tot de volgende keer maar weer.
Met sportieve groet,
ouders van Barteld
