Door Imco van der Wal gepubliceerd op zo 19-okt-2014 16:17

Elsa en Jauke in de prijzen bij de Bikkelrun

Voor de 21^ste keer werd de Bikkelrun in De Groene Ster gehouden. Voor ons een thuiswedstrijd want op ‘eigen terrein’ en dus verplichte kost voor eigenlijk elk lid van de Survival Vereniging Leeuwarden. Met in totaal 1500 deelnemers is het de grootste survivalrun in het noorden; groter kan het ook niet worden want qua aantal deelnemers is dit wel het maximum.

Vanaf het begin heb ik steeds met m’n groep een dag van tevoren het parcours en de hindernissen verkend. Zo ook dit keer. Op de Hallumers en Niels na was iedereen present en werd vooral wandelend de bekende en ook enkele minder bekende obstakels goed in ogenschouw genomen. Of deze voorbereiding ook werkelijk heeft bijgedragen kun je altijd in twijfel trekken. In elk geval waren de volgende dag de prestaties navenant positief alhoewel Leffert, Piter, Barteld, Hildwin en Tim (de JSC-A mannen) die met z’n vijven de lange route hadden verkend problemen bij de Elfstedenhindernis ondervonden. Als zij hun best hebben gedaan om toch de finish te halen dan is het niet erg. Ze moeten als eerstejaars A dit seizoen benutten om ervaring met de langere afstand en moeilijkere hindernissen op te doen.

En toen begon B-day ofwel Bikkelrun dag. Het weer was veelbelovend: bewolkt, weinig wind gelukkig en een goede temperatuur. In de kantine van de camping was het al aardig druk toen ik aan de bar een bakje koffie bestelde. Had ik niet hoeven doen want vader Albert schonk in het bijgebouw ook koffie.  Ook moeder Tia was als vrijwilliger druk bezig, fijn om te zien want zonder deze mensen is er nergens een run mogelijk. Ondanks de waarschuwing op tijd te komen ontbraken bij het begin van de  beide opwarmsessies toch weer enkele mensen. Wat is aan op tijd komen nou zo moeilijk zou je zeggen. Maar oké je kunt je er wel over druk maken het helpt toch niet. Gerard stond met de altijd vrolijke Maaike aan de start de deelnemers weg te toeteren; dat was even behelpen want veel ‘valse starts’. Ja sorry, ik had de laatste patronen bij de Lionitas clubkampioenschappen opgebruikt en er waren geen nieuwe besteld. Nog niet eens was iedereen gestart of daar ontdekte ik de eerste van onze wedstrijdgroep al in de eindhindernis. Niet Gijs maar Jauke was de eerste die aan de bel trok, toch wel verrassend maar zeker niet minder verdiend. Jauke moet net even dat schopje onder de kont hebben om tot grootse daden te kunnen komen. Ik hoop dat dit inzicht verder blijft doorwerken. Gijs weet zijn mindere prestatie aan het lopen dat vandaag vanaf de start minder goed ging. Verbeterpunt dus. Waar Gijs en Jauke zijn, zijn ook Niels en Joeri niet ver weg. Dit viertal is redelijk aan elkaar gewaagd. Het eerste optreden van Rink bij de B’s was gelijk veelbelovend; hij zette een topprestatie neer. In de training wat minder ‘spelen’ en hij zit ook in de buurt van het viertal. Bij de jongere categorie noteerde ik een soort van hattrick: Jorn, Jort en Max op de plaatsen 5, 6 en 7. Hartstikke goed gedaan mannen. En natuurlijk was Elsa weer een klasse apart: van begin tot eind legde zij de concurrentie haar wil op. De extra looptrainingen van Rudy hebben zonder twijfel hieraan bijgedragen. En het boogschieten ging dit keer bij haar in een keer goed. Ook weer een opsteker en goed voor het zelfvertrouwen. O ja, Gunnar en Imre kwamen ook zeer goed voor de dag, ze eindigden zelfs vóór Thomas N die soms ook nog wel een schop onder zijn achterste kan gebruiken. Sorry voor het taalgebruik. Imre klaagde dat hij nogal lang bij bepaalde hindernissen moest wachten en runners met een hoger startnummer moest hij laten voorgaan. Dat kan toch echt niet. Advies: zelf ook wat brutaler worden en je niet laten wegzetten. Trouwens die stokhindernis “it lykwichtstrukje” waarvoor wachtrijen ontstonden moet er ook uit of in elk geval anders georganiseerd. Van Max zijn moeder kreeg ik nog een paar foto’s (zie helemaal onderaan) toegestuurd. Bij de prijsuitreiking was niet een ieder aanwezig om te zien hoe onze Trynwâldsters de ereprijzen van de sterkste man van Friesland in ontvangst namen. Jauke was er nu wel – vorig jaar en bij de laatste clubkampioenschappen liet hij verstek gaan - en was dan ook apetrots op zijn beker. Omdat ik na de prijsuitreiking niemand meer hoefde te coachen heb ik nog maar een rondje over de wielerbaan gelopen. Het viel ondanks het lekkere weer niet mee maar de herinnering aan de geweldige prestaties van mijn bikkels hielp me enorm. Op naar Boerakker …..

Verslag:

Imco van der Wal

trainer JSC wedstrijdgroep

Dit was wel het maximum.

De volgende keer? Wie?